همانگونه که هست

همانگونه که هست

همانگونه که هست

همانگونه که هست

دوباره آغاز

از چه بنویسم؟

فراموش کردم چگونه باید شروع کنم.

سالها پیش بود انگاری، تنها چیزی که از آن مانده طعم گسی است که همچون لِرد ته فنجان قهوه ترک اگر بخوری به کام می چسبد. خوش عطر اما نه چندان دلچسب.

تنها چیزی که می دانم این است؛ باید از خودم بگویم، دوباره باید از خودم بنویسم...درونم می سوزد و می سوزاند. پیله ای که این سالها خودم را در آن پنهان کردم تنگ شده، دیگر راه تنفسی نیست.

نمی دانم چند وقت یکبار اینجا خواهم آمد، انتظاری هم نیست که حتما بخوانیدم. فقط اینکه شاید دلخوشم به اینکه جایی هست که خودم را و زندگی این روزهایم را در آن ثبت می کنم و حفظ می کنم. گاهی ترسی مبهم دارم از اینکه روزهای بزرگ شدن کاوه را از کف می دهم و روزی شاید اگر هیچی ننوشته باشم همه را فراموش کرده باشم. بگذارید اینجا صندوقچۀ خاطرات پراکنده ام باشد.

نظرات 4 + ارسال نظر
احسان دوشنبه 13 شهریور‌ماه سال 1391 ساعت 10:15 ق.ظ

سلام نازی جان
تبریک
امیدوارم دیگرانی چون من قدر تشریک خاطراتت را بدانند.
و کمی از اندوه قلمت کم شود . . .

علک چهارشنبه 15 شهریور‌ماه سال 1391 ساعت 12:09 ق.ظ

این احسان همیشه اینقدر مودبه ها . آدم مورمورش میشه . دقیقا منظورت از تشریک خاطرات چیه ؟

احسان چهارشنبه 15 شهریور‌ماه سال 1391 ساعت 10:50 ق.ظ

بتو چه
مگه برا تو نوشتم

احسان چهارشنبه 15 شهریور‌ماه سال 1391 ساعت 10:51 ق.ظ

ببخشیدا
نمیذارن آدم یه ذره مودب باشه

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد